Een jaar lang niks dan positieve feedback. Op functioneringsgesprek dikke complimenten.
En dan moet je in ’t onderwijs via een aangetekend schrijven officieel vragen om je “tijdelijkheid” om te vormen naar iets “doorlopend”. TADD, noemen ze dat. Dat kost tijd, moeite én geld, zo’n aangetekend schrijven.
En dan krijg je van je school “een werkpunt”, want “dat doen we bij iedereen na hun eerste jaar”.
Kortweg: je proefperiode wordt nog eens een jaar verlengd. Iets wat in de privé sinds 2014 tegen de wet is, trouwens. Geen zekerheid, geen beloning.
Aan het begin van het schooljaar zaten we met de grootste groep ooit bij de aanvangsbegeleiding. Daar blijft nu nog de helft van over.
Beloning? Een werkpunt en wachten tot volgend jaar.
Wat ik na een jaar in het onderwijs geleerd heb over mezelf, dan is het dat ik extreem allergisch ben aan procedures. Vooral wanneer de procedure een argument wordt.
Dan mag je als werkveld, minister, parlement of ook mijn goedbedoelende directie proberen doen wat je wil aan het lerarentekort, maar dan ga je het niet opgelost krijgen, hoor.
